Το άλογο ήταν για μένα μια απόπειρα να ψηλαφίσω την φύση του παραλογισμού. Λίγο μετέπειτα την ολοκλήρωση της σειράς “μύγες” τις χρησιμοποίησα ξανά εδώ, με αναφορά στις αλογόμυγες, με τη διάθεση να παίξω λίγο με την ετυμολογία των λέξεων. Το “άλογο” εκτός της αναφοράς που έχει στο ζώο άλογο μπορεί επίσης να σημαίνει κάτι που υφίσταται ή συμβαίνει δίχως λογική. 

 

Σε οποιαδήποτε περίπτωση εδώ θεώρησα πως συνυπάρχουν και οι δύο έννοιες, καθότι στο μάτι σχηματίζεται μια αλογίσια μορφή, στο σχεδιασμό όμως εγώ χαρτογράφησα απλώς τροχιές τις οποίες χαράζουν με το πέταγμά τους οι μύγες. Απλώς ‘έτυχε’ αυτές οι τροχιές, ειδωμένες όλες στο σύνολό τους, να δίνουν την εντύπωση του ζώου.

 

Έξω από αυτή την ερμηνεία παραμένει η “ουρά” η οποία κατά τρόπο τινά προσπαθεί να διώξει τις αλογόμυγες, να αποδομήσει δηλαδή αυτό από το οποίο αποτελείται, με μια δόση αληθοφάνειας -καθότι το άλογο συνηθίζει να διώχνει τις μύγες κουνώντας την ουρά του- αλλά και ταυτόχρονα με μια δόση αυτοκαταστροφής στην προκειμένη σχεδιαστική περίπτωση.

 

Αυτό το έργο ήταν αποτέλεσμα των σκέψεών μου περί λογικής εκείνης της περιόδου, λίγο μετά την σκοτεινή περίοδο με τις μύγες, σε συνδυασμό με την προσπάθειά μου να επικοινωνήσω με ένα άσπρο άλογο, κάπου στο λόφο του Φιλοπάππου.

​

​

​

​

​

The horse was for me an attempt to palpate the nature of absurdity. Shortly after the completion of the series "flies" I used them again here, referring to the fools, with the will to play a bit with the etymology of the words. The "horse", apart from the reference to the horse, can also mean something that exists or happens without logic.

 

In any case here I thought that both concepts coexist, because in the eye a form is formed, but in the design I just mapped the trajectories that the flies draw with the fly. It was just that these orbits, all seen as a whole, gave the impression of the animal.

 

Outside this interpretation remains the "queue" which in a way attempts to expel the haloes, to degrade it by which it consists, with a dose of plausibility - that the horse is accustomed to casting the flies by shaking his tail - but also at the same time with a dose of self-destruction in this design case.

 

This work was the result of my thoughts about the logic of that period, shortly after the flamboyant period with the flies, combined with my attempt to communicate with a white horse somewhere on the hill of Philopappou.